15. " O ja ciesz pierdziele"

    Pierwszym, co usłyszała zaraz po przebudzeniu się na kanapie w własnym domu, była rozmowa. Dwa męskie głosy. Wyszła spod koca i usiadła. To był bardzo kiepski pomysł. Dopóki leżała nie odczuwała skutków wczorajszego „zapomnienia”, ale zupełnie inaczej było kiedy podniosła głowę, a jej pijany jeszcze błędnik zaczął szaleć. Zamknęła oczy, głęboko oddychając. Wstała i po omacku doszła do źródła dźwięku. 

    - Dzień dobry - ton był stanowczo za wysoki, na jej struty organizm. 

    - Zamilcz. - warknęła. 

   - Poczekaj. - słyszała jak mechanizm w żaluzjach zaprotestował. - Teraz możesz otworzyć oczy. 

    Ostrożnie otworzyła oczy i pierwszym, co zobaczyła, był obrazek, jakiego by się nigdy nie spodziewała. Mam omamy. Zbyt dużo alkoholu. 

    - Mama! - wykrzyknął Yura, jedzący śniadanie. 

   - Kochanie, nie tak głośno. - szepnęła, uśmiechając się i zajmując miejsce obok chłopca. - Mama bardzo źle się czuje. - pogłaskała go czule po głowie. 

    - Jesteś przeziębiona? - powiedział już normalnym tonem. 

  - Raczej porządnie struta. - szepnął konspiracyjnie Neji do Sasuke, po czym oboje uśmiechnęli się za swoich kubków kawy.  

    Zgromiła ich spojrzeniem. 

    - Przejdzie mi do jutra. 

    Po chwili przed jej nosem, pojawił się kubek pełen parującej czarnej cieczy. Wzięła kubek w dłoń i spojrzała podejrzanie na...Sasuke. 

    - Nie zatrułem. Wszyscy pijemy tę samą kawę.  

   Przed jej nosem pojawił się również talerz jajecznicy. Sam zapach spowodował, że natychmiastowo zerwała się z krzesła i żaden błędnik nie zatrzymał jej przed dotarciem do muszli toaletowej. 

    Nigdy więcej. Nigdy więcej, Haruno. 

    Poczuła jak ktoś zbiera jej włosy i czule głaszcze po plecach. Na chwilę zniknęła dłoń, a dotarł dźwięk wody. Jej ciało przeszły dreszcze, ale nie dlatego, że dłoń była strasznie zimna od wody. Jej ciało reagowało tak na jedną osobę. Jej żołądek nie odpuszczał, a ciągłe torsje powodowały nieprzyjemne spięcie mięśni. Dłoń co chwilę znikała, by wrócić chłodniejszą. Kiedy tylko wszystko się skończyło, a ona podniosła głowę z porcelanowej otchłani, czuła wstyd. Zażenowanie. Niebotyczne zmęczenie psychiczne. Zauważyła jednak, że to ostatnie jest mniejsze niż każdego wcześniejszego dnia. Zbyt słaba, żeby się utrzymać o własnych siłach, podczas klęczenia, miała się położyć na zimnej podłodze, ale mężczyzna był szybszy. Delikatnie przyciągnął jej ciało do swojego. Oparta ramieniem o tors mężczyzny, po raz pierwszy czuła się na swoim miejscu. 

    - Dlaczego Sasuke? - szepnęła - Mogłeś....

    - Mogłem, co? - odparł równie cicho co ona. - Mogłem zostawić cię z Neji. Mogłem w ogóle zostawić cię omdlałą, wtedy, w windzie. Mogłem wiele rzeczy, ale jestem tutaj, i nie pytaj.

    - Która godzina? - Słyszała, jak spuszczał wodę i opuszczał deskę. 

    - Dochodzi pewnie dziewiąta. 

    Gwałtownie podniosła się. 

    - Spokojnie, Neji zawiózł Yurę do opiekunki, ale czas stać się rodzicem, bo on wylatuje dziś o 13 - powiedział głosem tak chłodnym, że Arktyka to przy nim Hiszpania w środku lata. 

    - Super. 

    Tylko tego potrzebowałam.

    - Witaj, Thomas. - powiedziała do szofera. 

    - Witam, pani Haruno. - otworzył drzwi od samochodu. 

   - Jak się czujesz? Już wszystko w porządku? - siedziała już w samochodzie i włączali się do ruchu. 

    - Tak. To był tylko fałszywy alarm. - uśmiechnął się w lusterku. 

    Skinęła głową. Obraz za oknem zmieniał się z spokojnego osiedla, na coraz bardziej zabudowany teren. Pełne korków. Pośpiechu. Ludzi biegnących za karierą. Lubiła to miasto, ale tylko z widoku okna. Nie znosiła hałasu. Szczególnie po 'zabawowej' nocy, kiepskim poranku. Pomijając to, że głowa pękała jej na wszystkie strony świata.

    Otwierając drzwi przed firmą, miała ochotę schować się z powrotem w samochodzie. Tam gdzie była cisza. Wytłumienie. Szybko przeszła przez ulicę i weszła do holu. Okularów nie miała zamiaru zdejmować – podkrążone oczy nie były powodem do dumy. Wszyscy spoglądali ciekawie na nią. Wyprostowane włosy, czarne okulary. To było dziwne. Reszta była standardowa. 

    Ledwo weszła do windy, a wcisnęła odpowiedni guzik i przy okazji ten przyśpieszający zamykanie drzwi. 

   Drzwi się zamknęły, a ona poczuła po raz pierwszy poczuła się zagubiona. Bycie dziś w ramionach Sasuke było uzależniające. Cholernie tęskniła za nim od paru ładnych lat. Nikt nigdy nie był w stanie go zastąpić choć w najmniejszym procencie. Nie rozumiała do czego dążył. Nie rozumiała co chciał lub chce osiągnąć. To wszystko było zbyt skomplikowane – albo przynajmniej zbyt skomplikowane na jej nietrzeźwy w umysł. 

    Kiedy wyszła z windy, natychmiast tego pożałowała. Po raz kolejny tego dnia chciała zamknąć drzwi, które wytłumiały wszystko. 

    - Pani Haruno, dokumenty do podpisania. - pierwszy krok za windą, jeszcze sześć do gabinetu. 

    - Pani Haruno, nowi stażyści przyszli - trzy kroki za windą, jeszcze cztery do gabinetu. 

    - Pani Haruno, listy z sądu -  pięć kroków za windą, dwa do gabinetu. 

   - Pani Haruno… - trzask drzwi dobitnie uświadomił wszystkim, gdzie miała w tej chwili wszystko, czego od niej chcieli. 

    Podniosła telefon i wcisnęła przycisk, łącząc się z Mią. 

   - Mia, przynieś mi tabletki na ból głowy, wodę i przyślij do mnie Deidarę, z wszystkim co mają. Tylko żeby to coś nie miało tętna i głosu!

    - Tak jest.

    Odłożyła słuchawkę, torbę postawiła na biurku i, w okularach, opuściła rolety do połowy, chcąc zmniejszyć ilość światła wpadającego do pomieszczenia. Usłyszała skrzypnięcie otwieranych drzwi. 

    - Pani Haruno… - zaczął blondyn 

   - Jeżeli odezwiesz się głośniej niż szeptem lub, co gorsza, trzaśniesz drzwiami, to wylecisz nim zdążysz się obejrzeć. - warknęła, przerywając mu w połowie. 

    Ostrożnie zamknął za sobą drzwi. Nic nie mówiąc podał jej tabletki i wodę. Połknęła i skinieniem głowy pozwoliła by zaczął swój monolog. 

    - Pani Haruno - zaczął szeptem. - Oto dokumenty do podpisania i przejrzenia. - podał niewielką ilość dokumentów. - Listy i wiadomości dla Pani. - koperty i kolorowe karteczki. - Pan Sai Hino zjawi się tu za pół godziny - poinformował, gdy przeglądał dokumenty w teczce. - Sprawy najpilniejszych klientów - zdjęła torbę z biurka i postawiła pod oknem, a na biurku przed nią położono najciszej jak można było parę akt spraw. - O 16 musi być Pani w sądzie. A to są dokumenty stażystów. 

    Spojrzała na Deidare. Jego ręce były puste, za to jej biurko zawalone papierami. 

   - Deidara. - powiedziała i zdjęła okulary. Zdziwienie było widoczne. Zmęczenie a popularnego Kaca bardzo łatwo rozróżnić - Umów mnie z prokuratorem. 

    - Od czego? Spraw karnych? Cywilnych? 

    - Muszę zmienić akt urodzenia mojego syna. 

    - Syna? - zdziwienie sięgnęło zenitu. 

   - Deidara. - warknęła. - Umów. - obrócił się i już miał wychodzić - Mam migrenę i jeśli usłyszę choć pogłoskę o innej wersji, to nie znajdziesz pracy nawet na Syberii. - przełknął ślinę i wyszedł. 

    - Straszna suka ze mnie. - szepnęła sama do siebie, zabierając się za robotę. 

   Deidara wyszedł, a ona zatopiła się w papierkowej robocie. Mimo wszystko nadal gdzieś po głowie tłukły się słowa Sasuke, kiedy wychodziła z domu. "Dziś było inaczej, ale kiedy wrócisz… wtedy wszystko wróci do normy.". Wiedziała, że to co jest piękne nie może trwać wiecznie, lecz nie wiedziała co znaczy dla Sasuke "norma".

    - Wiesz, że powinniśmy częściej wyjeżdżać w jakieś odludne miejsca?- szepnęła. 

   Poczuła jak ramiona Sasuke mocniej zaciskają się na jej ramionach, a on sam był coraz bliżej niej. 

    - Dlaczego?- wyszeptał jej wprost do ucha. 

   Czuła jak jego usta muskały jej ucho. Całe ciało się napięło. Dreszcze przeszły jej ciało, a ona sama rozpłynęła się. 

    - Ponieważ...

    Dźwięk telefonu wybudził ją z letargu. Spojrzała na urządzenie. Mia.

    - Tak? 

    - Sai przyszedł. 

   - Wpuść go. - odłożyła słuchawkę. - Wejdź, Sai. - powiedziała, kiedy w drzwiach pojawiła się głowa mężczyzny. - Nie czaj się. 

    - Czaję się, ponieważ uprzedzono mnie o twoim podłym humorze i migrenie. - usiadł w fotelu na przeciw niej. 

    - Cóż. Każdemu może się zdarzyć. Ale koniec o mnie. - spojrzała poważnie. - Masz mi szczerze powiedzieć o co chodzi. Dlaczego cię aresztowali. Co zrobiłeś, a czego nie zrobiłeś. 

    Odłożyła dokumenty na bok rozsiadła się w fotelu. 

    - Sprowadzam obrazy znajomego z Egiptu do mojej galerii. Wszystko było dobrze, ale bramka na lotnisku zapiszczała kiedy przepuszczali ją przez jakieś chore urządzenie. W każdym razie obraz jest malowany bardzo starymi farbami i… nie znam się na tym co tam jest, ale piszczało. Pomijam w ogóle fakt, że zgubili jakiś tam świstek papieru mówiący, że te obrazy omijają wszystkie bramki. Nie ma tam nic niebezpiecznego. Żadnych promieniujących substancji. Żadnych narkotyków. Nic. A oskarżyli mnie o przewożenie niebezpiecznych przedmiotów. 

    - Załatwię to. Obrazy będą ci dostarczone jutro. Zlecę to komuś od takich spraw, ok? Cieszę się. 

    - To to by było wszystko. - powiedział. 

    - Muszę cię przeprosić, ale muszę być sądzie za pół godziny. - spojrzała na zegarek. 

    Widział ją, jak szła korytarzem. Jej pewny krok. Jej zdecydowanie na twarzy. Jej pewność siebie. To wszystko sprawiało, że była niepokonana. Sądził, że da radę wytrzymać na korytarzu. Nie chciał, by go widziała. On nie chciał jej widzieć, ale jakaś siła, silniejsza od niego, nazwana przez ludzi ciekawością, skierowała go na salę sądową, gdzie od ponad godziny pracowała. 

    - Czy oskarżony utrzymywał kontakt wzrokowy z ofiarą? - zapytał mężczyzna, kobietę siedzącą po między sędzią a ławą przysięgłych. 

    - Sprzeciw, Wysoki Sądzie! - donośny głos Sakury wstającej od razu z krzesła skierował jego wzrok na nią. - Nie można udowodnić kontaktu wzrokowego. - uśmiechnęła się. - Mojego klienta nic nie łączyło z ofiarą. 

    - A to, że robili zakupy w jednym miejscu, to nic? - odparł mężczyzna stojący na środku sali. 

   - Panie Prokuratorze. Ja i pan robimy zakupy w tym samym sklepie. Czy to o czymś świadczy? - zapytała z ironią. - Wysoki Sądzie, to nie ma sensu. Mojego klienta nic nie łączy z ofiarą. Nic oprócz wspólnego miejsca zakupów, ale zakupy robi też tam tysiące innych osób. Też ich oskarżymy?  

    Sędzia spojrzał się krytycznym wzrokiem na prokuratora. 

    - Oddalam pytanie. Czy to wszystko? - zapytał znudzony. 

    - Tak. 

    - Pani Haruno. Zechce Pani podsumować swojego klienta? 

    - Oczywiście. 

  Zlustrował ją wzrokiem; od wysokich gustownych szpilek, po zgrabne łydki, wyraźną talię, długie włosy spięte w niezdarnego koka. Urok jaki wokół siebie roztaczała powalał na kolana. 

   - .... więc, tak jak mówiłam, mój klient jest niewinny. Dziękuję. Wysoki Sądzie, ławo przysięgłych.

  Niezbyt wiedział co mówiła wcześniej, ale był zbyt zajęty przyglądaniem się jej sylwetce. Kiedy się ocknął z tego chwilowego letargu, odwrócił się i wyszedł. 

    Widziała, jak wychodził. Chciała na chwilę do niego podjeść, lecz niestety on miał inne plany, które jej raczej nie uwzględniają. 

    - Pani Haruno, telefon do Pani. - powiedział Deidara.

    - Sakura, do cholery, gdzie ty łazisz?  

    - Co się wydarzyło, Em? - chyba jeszcze nigdy nie była tak zdenerwowana. 

    - Kiedy będziesz w biurze? 

    - Za jakieś dziesięć minut. Coś poważnego? 

    - W cholerę. 

    Całą drogę z sądu Deidara mówił jej rzeczy, które wiedziała już od bardzo dawna. Pamiętała o wszystkim, co ma do zrobienia. Najbardziej jednak zastanawiało ją, czego chce od niej Emma. Nigdy nie była jeszcze tak zdenerwowana. Nie wiedziała co mogło wywołać u niej takie emocje. Jedno było pewne, że albo to będzie coś tak błahego, a Ona tylko udawała, albo, jak to Emma, wyrzuci jakąś bombę, której nikt się nie spodziewa. Jeżeli będzie to pierwsza opcja, Sakura będzie musiała jej powiedzieć, że ta sztuczka działa tylko raz. 

    - Deidara. - zatrzymała się tuż przed wejściem do biura. - Dlaczego ty nadal mówisz. 

    - Ponieważ...

    - Nie, nie. To nie było pytanie. - weszła do biurowca. 

   Czas na zmiany. Dojrzała do pewnych zmian w ciągu chwili. Wiedziała, że kiedyś to się stanie. Mogło trwać to dłużej, ale dopiero teraz zrozumiała, że za wiele rzeczy robiła sama. 

   - Poszukaj swojego następcy. Dalej będziesz się uczył u Kakashiego Hatake. Przywieź mi strój na kolację z Akasuna. Niech samochód podjedzie po mnie o 20, a odbierze mnie o 21.30. Gdzie są dokumenty dla mnie do podpisania? Wezwij do mnie osobę odpowiedzialną za wygląd mojego piętra. Mam nadzieje, że umówiłeś mnie z prokuratorem jeszcze na dziś. 

   Wysiadając z windy nie poszła, tak jak zwykle, do swojego gabinetu. Tym razem poszła prosto do gabinetu Emmy Veal. Otworzyła drzwi i pierwszym, co zobaczyła, była siedząca za biurkiem kobietę. Sakura zamknęła za sobą drzwi. Podeszła do krzesła, stojącego naprzeciwko kobiety. Położyła torbę i spojrzała na to samo co Emma. Czystą szklankę i, prawdopodobnie, whisky w pięknie zdobionej butli. Nie piła. Patrzyła. 

    - Co się takiego stało? 

  - Wiesz, że Itachi rozstał się z poprzednią partnerką, ponieważ nie chciał… jakby to powiedzieć… nie chciał zakładać rodziny? - spytała łamiącym się głosem. 

   - Teraz wiem. No i co z tego? - spytała zdejmując płaszcz i rzucając na krzesło.

   - Jestem w ciąży. - rzuciła na wydechu. 

  Patrzyły na siebie w całkowitej ciszy. Niezakłóconej niczym, oprócz ich własnych oddechów. Ciszy, pełnej wymienianych spojrzeń. Jedno przerażonych, pełnych obaw. Drugie pewne siebie, acz kolwiek w tej chwili straciło pewien rezon i było pełne zdziwienia.

    - O ja ciesz pierdzielę.  

Od Autora: No to co, kochani? Już jestem z nową notką. Co w na to? Świat Sakury za chwilę zmieni się o 180 stopni. Mam już na to całkiem niezły plan. Jeżeli znaleźliście jakieś błędy to dajcie znać w komentarzach. Całusy, kochani :* 

Betowała : Vialette Lantielle.